Als de morgendauw zijn bloem niet meer verlaat.
Kijkt de wereld stomverbaasd.
Hoe je leven niet meer raast.
Hoe de toekomst zijn doel weggeeft
En een onverbloemd gegeven leeft.
Niets verdwijnt in alles.
De leegte geen bestaan.
We zien niet meer wat vals is.
De lach in plaats van elke traan.
Geen vogel die niet fluiten kan.
Geen bij die niet zoemen zal.
Mijn wereld verdwijnt wanneer ik in je armen land.
Mijn hoofd schuwt gedachten als ik je strelen kan.
Je kus neemt me volledig in de ban.
Je knuffel warm, zacht en eeuwig lang.
Tijd sterft als ik naar je kijk.
Het is je lach die me bezwijkt.
Waar was je mijn ganse leven?
Weet je, het is me om het even!
Je hebt me betoverd,
en mijn hart voorgoed veroverd.
Ignace Vandewalle
